on the beach

Op de dag dat wij Neeltje kregen overleed mijn neef Maarten;41 jaar jong;aan de ziekte ALS.Afgelopen week namen we afscheid van hem.

Veel mensen die horen dat wij maar een jaar voor Neeltje mogen zorgen vinden het zo zielig voor de kinderen;dat de hond dan na dat jaar weer weg moet.

In het leven nemen we regelmatig afscheid van iets of iemand;soms voor even;soms voor wat langer en soms definitief.

Afgelopen week was het afscheid dat we moesten nemen definitief.Een levenskunstenaar verliet ons en liet zijn gezin,familie en vele vrienden achter.In die context is afscheid moeten nemen van een hond die nog een heel leven tegemoet gaat en daarin heel veel goeds kan doen en zeer acceptabel afscheid.

Ik wilde het toch even gezegd hebben.

Maar als het allemaal goed gaat blijft Neeltje nog wel even bij ons.

En gaat de kennismakingstournee nog wel even door !

Zaterdagavond mocht ze mee uit eten. Althans;wij gingen eten in de stad en Neeltje lag als een volleerde hulphond op een kleedje onder de tafel. Pas toen wij aan de koffie en het ijs toe waren dweilde ze even de grond aan onder de tafel.Pluspunt op haar rapport !

Deze dag heeft ze ook kennisgemaakt met regen. Ze vond het een vreemd verschijnsel en ging er eens goed voor zitten op de stoep ! Het kon haar helaas niet motiveren om een beetje door te lopen.

Inderdaad....na regen komt zonnenschijn en dus gingen we vandaag naar het strand! Even kennismaken met de zeelucht en het zandstrand.Neeltje kon het wel waarderen.De zee boeide haar niet (weer een pluspunt!) het zand was lekker en alle andere honden vond ze ineens leuk !? Nu nog even goed oefenen in het luisteren naar haar naam en daar ook letterlijk gehoor aan geven;dan kan ze ook eens echt gaan spelen met andere honden;zonder aan de lijn te zitten.

Als voorproefje hebben we vandaag even ge-oefend op een afgesloten speelplein.

Anneloes hield haar vast;ik liep naar de andere kant van het plein;Anneloes maakte de riem los;ik riep haar en ja hoor het kwartje viel;op topsnelheid naar de overkant. Na 2x ging ik de derde keer achter een muurtje zitten;haar naam roepen en vol gas kwam Neeltje aan;liep gewoon door;ik riep haar;vol in de remmen;kijken;omkeren en...doel bereikt ! ( wat was dat ook al weer met die kip zonder kop ?)

De foto hierboven van Neeltje en de beer ziet er wat "zielig" uit maar dat is een blik van pure jaloezie.De katten lagen bij Paul en Maarten op schoot en voor Neeltje was er dus even geen plek.(ze maakt soms zelf plek;dan gaat ze even in het bivak-legertentje van Bram liggen;maar nu dus niet) Demonstratief ging ze op haar kleedje liggen en speelde puur drama in de hoop dat het zou helpen........helaas Neeltje.

Mocht je uiteindelijk niet slagen als op hulphond.......de toneelschool is vast heel blij met je !